Tam 1,5 yıl sonra tekrardan yazmak gerçekten zor. Sürekli "Tamam, bugün post atacağım." deyip kaç kere vazgeçtim, sayamadım. Sanırım eskisi kadar güzel olamayacağını düşünüp kendi kendimin psikolojisini bozdum. En azından eskisi gibi mutluluğumu, stresimi, üzüntümü, kaygılarımı, sevinçlerimi anlatmak için sabırsızlanıyorum. Dedikleri kadar var; "Her zaman ilk adımı atmak zordur; devamı iplik söküğü gibi gelir." Uzak kaldığım bu süre zarfında hayatımda çok bir şey değişmedi. Üniversitemin 1. senesini kalan 4 derscikle geride bıraktım, peyzaj mimarı olmaya son 3 sene kaldı! (Eğer akıl sağlığımı kaybetmezsem!) Bu yaz, temmuz ayında prensesimi kaybettim. Sanırım hala daha içime attığım üzüntünün bir sebebi olarak agresifliğim devam ediyor. 8 senedir bebekliğinden şimdiki haline kadar her anına şahit olduğum bir canlıyı göz göre göre kaybetmek gerçekten çok zordu. Onu çok özlüyorum, çok. Güzel kızımın fotoğrafı burada kalsın, minik meleğim.
Zamanında parmağımın ucunda oynattığım herkesin âhı tuttu