Bir Genç Kızın Günlüğü

İnsanları affedebiliyor musunuz?  Kolayca? Galiba bu soruyu kendime sormuş olsaydım cevabım 2 tane olurdu; hem evet, hem de hayır. Düşünmeden verdiğim cevap evet; düşünerek verdiğim, kendimle iç hesaplaşmalara girip bin dereden su getirdiğim ise hayır.  Ben affedemiyorum.  B iliyorum aslında hepsi içime dert olacak, bütün hepsi zihnimi boşuna meşgul edecek, bütün hepsi beni üzecek. Ama yapamıyorum.  Hayatım boyunca affedemediğim kim varsa hepsini sırtıma alıp, yüklenip öyle devam ediyorum ve bunu yapmaktan o kadar yoruldum ki! Bazen düşünüyorum acaba affedemediğim kişiler de beni bu kadar önemsiyor mudur?  Sahi kaç kişiydiniz zihnimde? Bir değil, iki mi?  Tamam hatırladım üç!  Belki de bilemediklerim veya şuan aklıma gelmeyenler de vardır.  Düşündükçe daha da çok kırıldığım tam 3 kişi.

Hayatta hiçbir zaman küçük şeylerden mutlu olabilen biri olmadığımı düşünüyordum, ta ki bugüne kadar. Meğersem içten gelen düşünceler ve bir insanı seni kalpten sevmesi ne kadar farklı bir duyguymuş.  Bazen kendimi kaybolmuş hissediyorum; bir ilişkide, bir toplulukta, bir arkadaş grubunda veya ailemde. Aile büyüklerimizi de sayınca toplamda 6 kişi olmamıza rağmen yine bu kaybolma hissinden bir türlü kurtulamıyorum.  Biliyorum; kendi akrabalarını, kendi aileni seçemezsin. Ama yine de bir şans verilmeliydi bence. Mesele belki seçmek bile olmasa insanların tek bir özelliğini değiştirebilmek gibi.  Ben insanlara karşı sevgisini çok iyi gösterebilen biri değilim. Sarılmaktan, öpmekten hoşlanmam. Yani aslında hoşlanmadığımı düşünüyordum. Ta ki sevgisini hissettiğim insanlara sarılana kadar. Ve ne yazık ki bu kişiler benim kendi ailemden değildi. Ama sonuçta insan 2. ailesini de kendisi kurabiliyor değil mi?  İnsanları aslında korumaya çalışarak, onları düşünerek sevdiğimi göster

2020'ye olabildiğince güzel umutlar ve hayallerle başlamıştım; her ne kadar yalnız girmiş olsam da. Benim yılım olacağına dair inancım öylesine tamdı ki.  Şimdiyse derin bir sorgulama sürecinin tam başındayım.  Aslında tam anlamıyla son 5 yıldır çoğu yaşanan şeye, hissedilen duyguya karşı hissiz ve duvar gibi olduğumu düşünürdüm. İlişkimde yaşanılanlar haricinde.  İlişkimde her zaman en zirve mutluluğu da en güzeliyle yaşayıp mutsuzluğu da en dibine kadar gördüğümü savunuyorum. Belki de bu olay burcumdan kaynaklanıyordur, bilemiyorum. Sevincimi, hüznümü, göz yaşlarımı, mutluluklarımı, kızgınlıklarımı, kırgınlıklarımı ve daha bir sürü duygumu hiçbir zaman maskelemedim. Ne yaşanıyorsa, ne oluyorsa en gerçek haliyle yaşanmasını savunuyorum.  Şuan sadece hissetmiyorum. Ama artık rollerim değiştiğini biliyorum. Dışarıya karşı olabildiğince hassas ama kendi ilişkime karşı ruhsuzum. Sanki kalbimin artık sadece "ben" için attığını hissediyorum.  Galiba daha önc

Senin bana tattırdıklarını hiç sevmedim 2019.  Bana hiç uğurlu gelmedin, mutlu etmedin.  Kaybetme korkusuyla sürekli yüz yüze bıraktığın bir yıldın. Yine bir yandan şimdi düşünüyorum da kendimi tanımama, kimliğimi bulmama, doğrularımı ve yanlışlarımı sorgulamama yardım ettin.  Bazen sorgulamaya o kadar çok daldım ki uykularımdan oldum; bazense o kadar çok uyudum ki, neyi neden ve niçin yaptığım konusunda çıkmaza girdim.  Büyüyorum derken aslında büyümekten ne kadar çok korktuğumu anladım. Yaş almaktan, sorumluluklarımın artmasından, bazen mutlu olmaktan bile kaçtım.  Çok mutlu olunca çok üzüleceğim sandım. Hayatın adalet terazini çok yanlış şeylere yordum. Hayatı dolu dolu yaşamak isterken kendimi unuttuğumu fark ettim. Sevdiğim şeyleri yapmaktan uzaklaştım, kendimden uzaklaştım. Ve sonra da yavaş yavaş insanlardan.  İnsanlar beni hep kırar sandım, zaten hali hazırda duran duvarlarımı yükselttim. Kendime hapsoldum.  Az kişiye güvendim ama hepsi de güvenimi boşa çık