Bir Genç Kızın Günlüğü

Sizlere istemeden verdiğim uzun bir aradan sonra tekrar ekranlarınızdayım. Umarım beni özlemişsinizdir ve bende sizin başınızı bol bol şişirebilirim! :)  Daha önce attığım postu okuduysanız eğer blogumun nedenini bilmediğim bir şikayetten ötürü ceza aldığını biliyorsunuzdur. 2 haftalığına erişimim yasaklandı. Google'a üst üste mail atmama nedenini bir türlü anlayamadım ve bana da beklemek düştü!  Eee zaten Piggy'nin hayatı hep beklemekle geçiyor, diyenleri duyar gibiyim! Ulen yaz biter, sonbaharı beklerim; gece olur, gündüzü beklerim; dolmuşu kaçırırım, ötekinin gelmesini beklerim; HAMBURGER GİDER, 400000000 GÖZLE ONUN DÖNMESİNİ BEKLERİM!  Evet, bedbaht ve derbeder Piggy burada son buldu sevgili Piggyseverler! Açılışı üzüntüyle yapıp geceyi güldürerek kapatacağım! Haydi ağızlar kulaklara, o dolgular gözükecek!  Bu arada aklınıza Piggy deyince böyle şeyler gelmiyor değil mi? Ben kendi kimliğimi açıklamasam da gayet prensesim! (Aklınızdaki kötü görüntüleri si

İnsanoğlu işte... Hatalarını kendi anlayamadıkça karşısındaki ne kadar çabalarsa çabalasın her şey bomboş. Sonrası hep bir gitme eylemi, yalnızlık ve yeri dolmayan bir boşluk.  Birde bunun gitmeyen ama hiç de olmayan versiyonu vardır, o daha da korkunç. Sorsanız vardır, geldiğinizde yoktur.  Her şey sözdedir. Evet, çok yakın arkadaşınızdır. Evet, sevgilinizdir.  Evet, en sevdiğiniz insandır.  Ama sonra her şey kocaman bir balon misali PUF!  Ah bu insanoğlu hep söz verir, hiç tutmaz.  Kırar, yeri geldi mi kendi kırılır ama "asil" duruşundan asla ödün vermez.  O hep en iyisidir, hiç üzülmez, hep mutludur, hep başarır, hep yapar.  Zaten bu "hep"ler çürüttü bizim kalbimizi. 

İyi bayramlar efenim! Herkese mutlu, bol kavurmalı, kansız bir bayram diliyorum.  Ekmek poşetinde koyun kellesi taşıma günlerine hoşgeldiniz! Ne yazık ki bazı art niyetli insanların blogumu ettikleri "şikayet" sonucu 2 haftalık ceza yedim ve Google+ hesabıma giriş yapamıyorum! Ulen nedir bu Piggy'nin çektikleri?!  Neyse sinsi insanları Allah'ıma havale edip bu postun sonuna geliyorum. Lakin yarın nacizane Yunanistan yolcusuyum. Hepinize mis kokulu öpücükler verip tekrardan iyi günler diliyorum! :')

Yürüdüğüm yollar değişmeye başlayınca fark ettim ki ben artık başka biriyim.  Daha güçlü. Daha kendinden emin. Daha hırslı. Yalnız ama tek kişilik bir ordu gibi.  Bastığında yolları titreten değil ama ait olduğu yüreği sahiplenen. Biraz daha olgun. Az da olsa büyümeye çalışan.  Ama hala daha meyve keserken parmağını da araya katıp; yeşil elmayı kırmızıya boyayan.  Daha çok sahiplenen ama az da olsa yalnızlığa alışan.  Sessizliği seven.  Etrafındaki surları tek tek yıkmış ama çevresinde kendisine zarar veren kim varsa hepsinden vazgeçmiş.  Etrafına duvarlar değil perdeler örmeye başlamış. Duvarlar gibi keskin hatları olmayan ama yine de dışarıdan bakınca belli belirsiz görünen.  Dışarıdan ziyade kendisine yönelen, benliğini, kişiliğini bulmaya çalışan bir Piggy olmuş artık.  Yine eskisi gibi eğlenceli, yine deli dolu, yine aşık ama artık kendisinin farkında olan.  Sizin anlayacağınız Piggy bir yola çıktı sayın Piggyseverler. Umarım o yolu hiç

Yürürken yolda bulduğum yere düşmüş portakal ve mandalinalarla yol boyunca oynamayı severim. Herhangi bir nedenle birine "çok" fazla kızmış da olsam en fazla yarım saat sonra kızgınlığımın nedenini unutmuş olabilirim.  Yaşım 18, 38 veya 58 de olsa oyuncaklardan, haribolardan ve şekerlerden asla asla vazgeçmeyeceğim.  Dünyada yapmadığı şey kalmamış insanlar kategorisinde değilim. Hiç de olmayı düşünmüyorum. Her zaman geriye yaşayacak heyecanlar ve tutkular bırakılmalı diyenlerdenim.  Çocuk değilim ama çocuk ruhluyum. Bu aslında herkesin düşündüğünün aksine kötü bir şey değil. Çünkü bundan 10 yıl sonra hepiniz sıkıcılıktan ve hayatınızın monotonluğundan bahsederken beni bir salıncakta "çocuklar gibi" eğlenirken bulabilirsiniz.  Yavru bir kedicik gibi ilgi delisiyim. Sadece sevilmek istiyorum. Hem de saatlerce!  En sevdiğim renk, en uğurlu sayım, en değer verdiğim objem falan yok. Gelip geçici olan bu dünyada sevdiğim insanları sahiplenmekt

Bu aralar merak ettiğim tek şey geleceğim.  Niye bilmiyorum ama sırf ona odaklandım ve düşünüyorum!  Sürekli düşünüyorum.  Acaba iç mimar olabilecek miyim? Hamburger'le evlenip er ya da geç Demet Akalın misali tek taşımı güneşten korunmak için kullanıp Instagram'a boy boy selfie'ler atabilecek miyim?  Bir kız bir de oğlan doğurup birinin sünnetinde, diğerinin düğünde gizlice masa altından gelen altınları sayabilecek miyim?  Gelinime ağız tadıyla kaynanalık yapıp, oğlumun yanında ona prenses gibi davranabilecek miyim?  Ve daha bir sürü şeeeyyyy.  Sanırım insanı en çok da bu belirsizlikler yorup üzüyor.  5 dakika sonramız belli değilken gelecek yıllar için bir sürü plan kurup, kendimizce hazırlıklar yapıyoruz. Belki de asla gerçekleşmeyecek olan hayallere kendimizi inandırıp olmayınca da karalar bağlayıp kendimizi duvardan duvara vuruyoruz.  Aslında böyle anlatıyorum, yazıyorum ama bu hataya en çok düşenlerden biri de benim.  Bu

Piggy tatilden döner ve ilk iş olarak dershaneye sonra da bloguna koşar, çünkü sizi ve sizlerin yorumlarını çok özlemiştir! :) Şaka bir yana gerçekten de bu yıl beni rahatlatacak tek şeyin yazmak olduğunu fark ettim. Çünkü etrafımda beni rahatlatacak kimse kalmadı, Hamburger gitti gideli.  Zaten ona dert yanıp şirinlik bile yapamıyorum artık, o kadar yoğun ve kafası dolu ki! Ne zaman cevap vereceği belli olmuyor.  Gerçi ona da kızamıyorum, herkes geleceğini kendisi kurtaracak ki sonra birlikte bir aile kurabilelim.  Ama şimdilik ilgi delisi bir prensesin de ihmal edilmek hiç mi hiç işine gelmiyor.  Doğrusu soruları çözemediğim zaman onu binbir triple yanıma çağırıp omzunda ağlamayı çok özledim. Saçlarımı okşasın, öpsün sonra da her şey geçsin isterdim. Hem de çok.  Bu kötü bir rüya olmalı diye düşündüğüm çok zaman oldu. Ne zaman ki o uçağa bindi, geri dönüşü olmadığını ve bazı şeyleri artık kendi ayaklarımın üstünde yapmam gerektiğini anladım.  Beni

Bazen en yakınım dediğin, aldığı gülleri kitabının arasında kuruttuğun insan gelip de seni un ufak edebiliyor hem de en narin yerinden kırarak. Hiç düşünmeden, bir an bile içi titremeden gelip de "daha düne kadar" uğruna kurban olduğu kalbini paramparça edip yoluna devam edebiliyor. Sizi anlamıyorum.  Gerçekten anlayamıyorum.  Ben ki sizin kalbinizi kırmamak için bir lafı söylemeden kırk kez düşünüyorum.  Siz de bir lafı söylemeden önce bir kez düşünüp kırk kez kırıyorsunuz kalbimi; hem de aynı yerden.  Yazıklar olsun. 

Artık yavaş yavaş yalnızlığa alıştığımı hissediyorum.  Ama böyle derin bir kuyunun içine düşmüşsün gibi bir yalnızlık değil benim bahsettiğim.  Bir deniz düşünün. Herkes girip serinliyor ama çok az kişi derinlere kadar yüzmeyi tercih ediyor; sakinliği, huzuru ve sessizliği sevenler.  İşte artık ben de o tayfaya yavaştan katıldığımı hissediyorum!  18 yaşındayım ama sosyal hayattan malulen emekli olmuşum gibi.  Ama yanlış anlaşılmasın bu emeklilik zorunluluktan veya yalnızlıktan meydana gelmiş bir durum olmadı benim için. Tamamen kendi tercihim. Hamburger taşındığından beri doğru dürüst süslenip dışarı bile çıkmadım.  Sanırım insan gerçekten de aşık olunca hayatını ona göre şekillendiriyormuş.  Mesela tatilden bir sürü şey aldım ama hepsini kullanacağım kombinlerin arka planlarında Hamburger o kabak suratıyla bana gülümsüyor.  Ah nasıl özledim eşeği!  Yanımda otururken bile özlediğin insanı kilometrelerce öteye göndermek gerçekten de salaklı

Sonunda tatili biter ve Piggy yuvasına geri döner sevgili Piggyseverler...  Durumum aynen bu şekilde!  1 haftadır sosyal medyaya kaçırdığım tüm haberleri, paylaşımları gözden geçirdim ve şu sonuca vardım. Nacizane 55 kilocuk prenses bünyemin ne yazık ki çok taklidi varmış! Ve bu durum beni bir miktar (!) geriyor!  Örnek alınmak çok güzel bir şey muhakkak ama herkesin kendi çizgisi, kendi kalitesi olmalı diye düşünüyorum. Yoksa ha yanımdakine bakmışım ha aynaya! Ne fark eder ki? (Üstelik lunaparktaki aynalar!) Facebook kapak fotoğrafımı bu mu yapsam ki?  Gerçi şaka bir yana katıla katıla gülüyorum sadece.   Veee biraz ciddi olmak gerekirse; İnsanların üzerine 2 beden büyük ceket gibi giydirilmiş iğreti roller görüyorum. Hep bir başkası gibi olmaya çalışma, özenme veya değişik davranışlar.  Gerçekten hiç mi hiç yakıştırmıyorum.  Sanki Ebru Gündeş'e arabesk rap söyletiyormuş gibi oluyor. Tek fark bu kulak değil; göz ve beyin yıpratıyor.  Etra