İnsanoğlu işte...
Hatalarını kendi anlayamadıkça karşısındaki ne kadar çabalarsa çabalasın her şey bomboş.
Sonrası hep bir gitme eylemi, yalnızlık ve yeri dolmayan bir boşluk.
Birde bunun gitmeyen ama hiç de olmayan versiyonu vardır, o daha da korkunç.
Sorsanız vardır, geldiğinizde yoktur.
Her şey sözdedir.
Evet, çok yakın arkadaşınızdır.
Evet, sevgilinizdir.
Evet, en sevdiğiniz insandır.
Ama sonra her şey kocaman bir balon misali PUF!
Ah bu insanoğlu hep söz verir, hiç tutmaz.
Kırar, yeri geldi mi kendi kırılır ama "asil" duruşundan asla ödün vermez.
O hep en iyisidir, hiç üzülmez, hep mutludur, hep başarır, hep yapar.
Zaten bu "hep"ler çürüttü bizim kalbimizi.
Yorumlar
Yorum Gönder