Bir Genç Kızın Günlüğü

Hep yanımda öyle birini istedim ki... Düştüğümde elini uzatacak, kalbim acıdığında yarama ortak olup sızılarımı dindirecek, göz yaşlarımı silecek... Arkadaş, dost veya yoldaş ne deniyorsa ondan istedim.  Sadece başımı omzuna yasladığımda güvende olduğumu bileyim, korkmadan, çekinmeden içimi açıp döküleyim, dünyadaki tüm acımasızlıklara karşı bir olup karşı gelelim. Ve evet sanırım bir kere öyle birine rastladım ve onu kaybettim. Yaptığım seçimler vardığım sonuçlara değdi mi bilmiyorum, büyük savaşlar verdim.  Bugün "Piggy" olmamı sağlayan ne varsa canımı yaktı ve hız kesmeden yakmaya devam ediyor. Silemediklerim rüyalarımı bırakmıyor, silebildiklerim karşıma çıkıyor.  Biliyorum, bunu ben istedim. Ama attığım taş ürküttüğüm kuşa değmedi. Olabildiğimin en iyisi olmaya çalışırken bocaladım, hala daha bocalıyorum. İstediğim her şey olmuyorken, olanların cıvkını çıkartıyorum.  Ben buyum, böyle sev diyemiyorum çünkü bugünüm yarınıma uymuyor.  Bazı duygulara harf

Tam 1,5 yıl sonra tekrardan yazmak gerçekten zor. Sürekli "Tamam, bugün post atacağım." deyip kaç kere vazgeçtim, sayamadım. Sanırım eskisi kadar güzel olamayacağını düşünüp kendi kendimin psikolojisini bozdum.  En azından eskisi gibi mutluluğumu, stresimi, üzüntümü, kaygılarımı, sevinçlerimi anlatmak için sabırsızlanıyorum. Dedikleri kadar var; "Her zaman ilk adımı atmak zordur; devamı iplik söküğü gibi gelir."  Uzak kaldığım bu süre zarfında hayatımda çok bir şey değişmedi. Üniversitemin 1. senesini kalan 4 derscikle geride bıraktım, peyzaj mimarı olmaya son 3 sene kaldı! (Eğer akıl sağlığımı kaybetmezsem!)  Bu yaz, temmuz ayında prensesimi kaybettim. Sanırım hala daha içime attığım üzüntünün bir sebebi olarak agresifliğim devam ediyor. 8 senedir bebekliğinden şimdiki haline kadar her anına şahit olduğum bir canlıyı göz göre göre kaybetmek gerçekten çok zordu. Onu çok özlüyorum, çok. Güzel kızımın fotoğrafı burada kalsın, minik meleğim.