"Seni çöpe atacağım poşete yazık.
Bir sigara yakacağım ateşe yazık!"
Bir postuma daha Serdar Ortaç'ın meşhur sözleriyle başlayıp eğlenceli kısma erken geçiş yapmak istedim. Çünkü hayatımda eğlencenin e'sine bile yer yok, taze bitti.
Bazen hayatımın koskoca bir çöp poşeti olduğunu düşünüyorum. Son bir yılda birçok arkadaşımı, kardeşim diyebileceğim çoğu insanı, hazmedemediğim olayları, yediğim kazıkları birer birer çöpe attım.
Gerçi bu işin kolay kısmıydı. Bir insanın hayatında yerin kalmadığını bildiğin an gitmek gerçekten çok kolay ve kaçınılmaz oluyor.
İstenmediğini biliyorsun, karşılıklı bir duygu, düşünce paylaşımınızın eskisi kadar olmaması da bu durumu körüklüyor. Sonra bir bakıyorsun ne o insan senin hayatında ne de o senin umrunda. Sanırım en güzel tarafı da bu oluyor.
En azından 1997 model bir Miss Piggy böyle düşünüyor.
Hayatındaki insan için iyi günde, kötü günde elinden geleni yapıyor, uğraşıyor, çırpınıyor. Sonra bir bakıyor ki yaptığı her şey karşı tarafın gözünde sıfır.
Oysa hiçbir karşılık beklemeden yaptıkları için sadece bir "Teşekkür ederim." cümlesini kendi kulaklarıyla duymak istiyor.
Ne kadar zor olabilir ki?
TEŞEKKÜR EDERİM!
T-E-Ş-E-K-K-Ü-R-E-D-E-R-İ-M.
2 kelime ve 14 harf ne kadar zor olabilir, değil mi?
Ama insanlar bunu görmezden geliyor. Ve en ufak bir hatada tüm iyilikleri silip yavaşça hayatınızdan uzaklaşıyor.
Buna nankörlük de demek istemiyorum, sanırım 10 insandan 8'inin kişiliği bu.
Gerçeği söylemek gerekirse ben hiç öyle bir insan olamadım. Yapılan iyiliği bilerek görmezden gelsem gece uykularım kaçar. Bana verilen en ufak bir eşya için bile karşı tarafa on kez teşekkür etmeyi borç bilirim.
Sanırım bu kafayla gittiğim için de hala daha insanlara çok çabuk kırılıyorum.
Gerçi eskiden ve şimdi hayatımda olan insanlar benim böyle biri olduğumun farkındalar.
Sadece beni anlamalarını bekliyorum ve özellikle de birinin artık beni göz ardı etmemesini.
2 hafta oldu, hala daha sabırla bekliyorum.
Bakalım bu sabır anası Piggy'nin taşı ne zaman çatlayacak ve ağzı bozulacak!?
COMİNG SOON!
Yine dert yanma platformuna döndürdüm burayı, şimdi başka konulara geçeyim de beddualarını almayayım sevgili Piggyseverler!
Bu hafta çarşamba günü okulda kep atma törenim vardı.
41 numara bebiş mezarı ayaklarıma zorla bulduğum stiletto yüzünden kangren oluyordum!
O saatler çabucak geçtiği için şimdi bile dua ediyorum.
Aslında olacakları önceden bildiğim için yemek yemeye giderken superstarlarımı giyip de gitmiştim, gece de onları giyip eğlenmeye gidecektik.
Ama yine Piggy her şeyi önceden planladığı için her şey iptal oldu.
İlk önce restaurantta "Bu sefer değişiklik olsun" konulu düşüncemle Meksika yemeği sipariş ettim. Onu bir güzel mideye indirdikten sonra pub'a gidip kokteyl içtim. Sanırım onu da bir dikişte bitirince ikisi bir arada bana dokundu. Ama niyeyse dokunması da 3 saat sonra ortaya çıktı. Kepler atıldı (Tabiki duygusal Piggy o platformda sayılı ağlayanlardan biriydi.), fotoğraflar çekildi, birazcık oynandı ve her grup sonra kendi planlarını gerçekleştirmek için dağıldı.
Benim sınıfla pek alakam olmadığı için tüm planım Hamburger'leydi. O da yoldayken benim midemin bulanması sonucu b*k oldu. Şanssız Piggy!
Zaten Hamburger'i bir hafta sonra o gün görünce sanki pek iyi olmadı gibi. Belki de ben en ufak detaylara takıldığım için bilmiyorum ama kendimi çok uzak hissettim ona karşı. Gerçi o günkü davranışlarından sonra uzak hissetme kavramının tanımını tekrar yapardım muhtemelen. Bugünlerde de günde sanırım en fazla 20-25 sms yiyoruzdur. Ne kadar samimi bir ilişki!
Sanırım o beni anlamıyor, ben de onu.
Bana zaman tanı dedi 2 hafta verdim. Daha nasıl zaman vereyim ki? Sabırsız bir insan için 2 hafta 3 ay gibi. Ama hiçbir türlü anlatamıyoruz ki derdimizi. Veya anlamak istemiyor. Piggy'nin kafası öyle karışık ki.
Laf etme diyorum Piggy. Güzel güzel anlat derdini, kırmadan dökmeden anlaş.
Öyle de yapıyorum.
Ya da yaptığımı sanıyorum.
Ama ters tepiyor bir şekilde. Anlamıyor ya da anlamamazlıktan geliyor. Sinirden çığrınacak gibi oluyorum. Ama çığrınsam bile sesimi duymayacağına adım gibi eminim.
Her şey eskisi dönsün isterken ben eskiye dönüyorum. Ve ne yazık ki kimse bunu görmüyor.
Her "Nasılsın?" sorusuna verilen "İyiyim, sen." cevabı gibi oldum. Sesimi duyup, varlığımı hissetsin derken bulut olup uçtuğumu hissediyorum.
Oysa tek istediğim salatalıkla tuz gibi, pizzayla ketçap gibi, köfteyle patates gibi olmaktı. Sanırım biz de böyle giderse Apple ve Samsung gibi olacağız.
Hadi hayırlısı.
Dertli Piggy'den bu gecelik bu kadar. Günlük maceralarım için sizleri Instagram sayfama bekliyorum: buraya tık
Sevilmeyi bekleyen Piggy kafanızı şişirdiyse sizden özür diler ve yatağına çekilir.
Hepinize mis kokulu öpücükler.
Yorumlar
Yorum Gönder