Birinin hayatını, tüm yükünü kendi omuzlarına almak ne kadar da zor bir şeymiş.
Üstelik karşı taraf ona yaklaşmana izin vermediği halde yine de tüm gücünle savaşmak.
Ne kadar zor olabilir, demeyin.
Gitmeye odaklanmış birini canını dahi versen yolundan çeviremiyorsun.
Canın yanıyor, ağlamaktan gözlerin teleskop japon balıkları gibi oluyor.
Annen bile haline acıyor.
Ama o sana gelmiyor. Gelmeyi de geçtim, tek bir cümle bekliyorum.
"Kalmak için elimden geleni yapacağım." desin ve dünyam artık renklerine kavuşsun.
Lanet olsun ki demiyor. Hatta bunu demeyi bırak en ufak bir çaba göstermemesi beni kahrediyor.
O da üzülüyor biliyorum. Dışına da belli etmez.
İçine atıyor. Belki ailesiyle sürekli kavga ediyor.
Anlayamıyorum.
Kendimi ilk kez bu kadar çemberin dışında hissediyorum.
Hatta o çemberle aynı düzlemde miyim onu bile bilmiyorum.
Elimden gelen her şeyi yapıyorum, yapabileceğim şeylerin vaatlerini sunuyorum.
Ama gitmeyi kafasına koymuş bir insanı yolundan ne vazgeçirir, bilmiyorum.
"Sen yanımdayken o tozlu yollar aşka gider. Ahh sen, sonumuzu yazsan inan dayanamam ölürüm ben. Ayrılık bize günah, sonunda yansam bırakmam."
Yorumlar
Yorum Gönder